House of Animals is in Oekraïne om oorlogsdieren en hun verzorgers de koude winter door te helpen. De oorlog is constant aanwezig door het luchtalarm en bezoeken aan schuilkelders. Op straat en in opvangen leven veel bange dieren. House of Animals wil in deze situatie een beetje warmte brengen met de actie 'Kerstbrokken uit Nederland voor oorlogsdieren in Oekraïne'. In Karen's blog vandaag de eerste dagen van het bezoek, die lastig verlopen. De reis gaat richting Angel in Zaporizja.
Door een hack ligt het netwerk eruit. In veel gebieden is nauwelijks bereik. Iedereen op de hoogte houden van wat we aan het doen zijn is heel erg lastig. Ook betalen gaat moeilijk, omdat een van de grote banken in Oekraïne ook is gehackt. De eerste dag verloopt daarom meteen anders dan verwacht. Kunnen we de rekening wel betalen in het hotel? Gelukkig gaat het goed.
De tweede dag vertrekken we heel vroeg richting de stad Zaporizja, bekend van de kerncentrale waar veel zorgen over bestaan. Het is een lange reis, waar ons team 20 uur voor heeft uitgetrokken. Dat is inclusief stoppen en controles bij roadblocks, de militaire controlepunten. In juni waren deze roadblocks meestal onbemand, maar ditmaal niet. We horen over heftige nachtelijke bombardementen op Kiev. De oorlog is volop gaande. We hopen dat dit nieuws Nederland bereikt.
Net iets voor 9 uur vermindert de auto snelheid en wordt de radio uitgezet. Iedere ochtend herdenkt men de slachtoffers van deze afschuwelijke oorlog. Er is heel veel sneeuw gevallen de afgelopen weken, maar de wegen lijken tot nu toe goed begaanbaar. Op het prachtige landschap ligt een sprookjesachtig, dik pak sneeuw. Mooi in onze ogen, maar vooral erg koud. En hoe meer we richting het oosten rijden des te kouder het wordt. Vreemd eigenlijk, want het is net onder het vriespunt. Maar richting de avond voelt het veel kouder.
Net als tijdens onze vorige reis valt het op dat het leven ondanks de oorlog gewoon doorgaat. De winkels zijn open en de mensen wachten bij de bus om naar hun werk te gaan. En overal zijn kerstlichtjes opgehangen. In de horecagelegenheden zijn kerstbomen opgetuigd.
De dag waarop ik mij enorm op verheugd heb is eindelijk daar. Tijdens ons vorige bezoek aan Oekraïne hebben we Angel, die we al sinds het begin van de oorlog steunen, enorm moeten teleurstellen. Uit veiligheidsoverwegingen konden we in juni niet bij haar langskomen. Ze woont in Zaporizja. Voor de oorlog had ze 15 honden in huis. Een klein appartement middenin de stad. Toen steeds meer mensen de stad ontvluchtten werd haar pijnlijk duidelijk hoeveel dieren er zijn achtergelaten.
Angel ging steeds meer dieren opvangen die ze op straat aantrof, maar ook die simpelweg in een huis waren achtergelaten. Veel mensen dachten dat ze een paar dagen weg moesten en dat daarna alles voorbij was. Ze lieten dieren achter met wat bakjes voer en een flinke bak water, want dat zou genoeg moeten zijn. Maar helaas, het was niet genoeg en de mensen kwamen niet terug. Angel heeft inmiddels 49 honden en 65 katten in haar kleine appartement. Voor hen zorgen is haar leven.
Alle honden en katten laat ze binnen een week steriliseren. Ook buiten voert ze dieren. Angel heeft heel veel organisaties aangeschreven voor hulp, want zo veel dieren verzorgen vormt een zware financiële druk. Maar Angel is geen stichting of bedrijf en geen enkele organisatie reageerde. Behalve House of Animals! Ik ben daarom ontzettend dankbaar dat wij haar dankzij onze donateurs wél kunnen helpen.
Het geluid binnen van de blaffende honden zorgt ervoor dat rustig met elkaar praten niet echt mogelijk is. Tot Angel ons naar haar slaapkamer leidt. Een kleine ruimte die zeer kleurrijk is aangekleed en naar wierook ruikt. En ook hier zitten heel veel honden. "Als we rustig op bed gaan zitten houden ze vanzelf op met blaffen", zegt Angel. Ze zijn niet gewend dat er plotseling veel mensen binnenkomen. Daar kan ik mij alles bij voorstellen.
Overal, in alle kamers zitten dieren. In de keuken hangen netten aan het plafond waar katten in liggen te slapen. Twee poezen hebben dicht naast elkaar een lekker plekje gevonden in een enorme soeppan.
Mijn lieve collega Helma wilde graag even gebruikmaken van het toilet. "Geen probleem", zegt Angel. Eerder zag ik in het toilet naast de pot een hele bange hond zitten. Inmiddels zijn het er twee. Helma wordt vriendelijk het toilet ingeduwd. De inmiddels grommende honden blijven gewoon zitten. Ik denk dat Angel het inmiddels gewend is, want de deur gaat dicht. Maar uit respect voor de prachtige witte tanden van de honden en haar eigen billen, besluit Helma toch maar ergens anders een toilet te bezoeken.
We gaan samen met Angel naar buiten, want dat is een belangrijk onderdeel van haar routine. Ze wandelt met vijf honden, brengt ze thuis en wandelt dan met de volgende vijf honden. Ongelofelijk wat een energie en liefde voor dieren heeft deze vrouw.
Eenmaal buiten gaat het luchtalarm af. Onze beveiliging handelt meteen: we moeten naar de schuilkelder! Maar hoe moet het nu met Angel? Zij gaat niet naar een schuilkelder, maar naar haar dieren, in haar appartement op 1 hoog. Wat voel ik mij ellendig om haar achter te laten. Maar de beveiliging is duidelijk en duwt mij richting de auto. Met pijn in mijn hart stap ik in. Zo is het leven hier in Zaporizja. Voortdurend leven in angst. En dat die angst niet onterecht is zie ik latere die dag, waarover in mijn volgende bericht meer.
.
©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday