'Dit keer is het anders' - House of Animals voor de vierde keer naar Oekraïne, mei 2024 | Foto: ©House of Animals
Op 23 mei is het dan eindelijk zover. House of Animals gaat voor de vierde keer naar Oekraïne, sinds de oorlog ruim twee jaar geleden uitbrak. Deze keer hebben we een heel bijzondere missie! Tijdens ons werkbezoek in december vorig jaar werd duidelijk dat er een enorme behoefte is aan medische zorg voor oorlogsdieren. Zwaargewonde dieren met kogels in hun lijfje, gebroken kaken en pootjes en tot op het bot getraumatiseerd door het oorlogsgeweld. Dankzij onze donateurs kunnen we deze dieren nu helpen.
De aanloop van onze reis gaat niet zoals gepland. De dag voor vertrek werk ik noodgedwongen tot diep in de nacht aan andere zaken. Mijn koffer moet ik 's ochtends vroeg nog inpakken. We nemen alleen handbagage mee. Omdat in Oekraïne op veel plaatsen meerdere keren per dag de stroom uitvalt, nemen we naast cadeautjes voor onze collega-dierenbeschermers ook extra opladers en batterijen mee. Zeker richting het front in het oosten, waar wij naartoe gaan, kun je niet zonder. Het is passen en meten.
Ook sjouwen we een groot ijzeren bord mee, met daarop de naam ‘Lucy's Emergency Animal Hospital’. Ik heb er een hard hoofd in of dit als handbagage geaccepteerd wordt. Tijdens het inchecken geef ik de eerste interviews. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat de pers aandacht schenkt aan onze reis!
Ook sjouwen we een groot ijzeren bord mee voor Lucy's Emergency Animal Hospital | Beeld: ©House of Animals
De reis begint dus rommelig. Het dringt pas tot mij door dat we echt naar Oekraïne gaan als we bij de grens zijn. Omdat er rijen auto’s en vrachtwagens in de file staan, lopen we ook ditmaal de grens over. Terwijl ik met het bord en de koffer sjouw, valt de regen met bakken uit de lucht en komen er opeens bussen aan. Zo’n vijftig mannen in militaire uitrusting verzamelen zich op het pad. Ze hebben getraind in Polen en vertrekken nu richting het front. Dit is de realiteit.
We hebben geluk dat de douane ons niet lang laat wachten en we snel de grens mogen oversteken. Deze reis gaat anders zijn dan vorige keren, dat voel ik nu al. Het is onrustig in Oekraïne. Bijna elk gesprek gaat over de afschuwelijke verliezen die hen zijn overkomen – zeker de laatste maanden. Bijna iedereen heeft vrienden verloren, familie, kennissen, buren.
Zo laat een beveiliger, tevens dierenbeschermer, een poster zien met daarop een aankondiging van een kickboksgala. Mooi dat dat doorgaat, denk ik nog. Maar wat blijkt? De mannen die op de geel-blauwe poster staan afgebeeld zijn overleden. Vermoord tijdens gevechten, bij aanvallen op steden en dorpen. Gesneuveld in deze afschuwelijke oorlog. Het gala is een eerbetoon. Er is zo veel intens leed in dit land.
Het kickboksgala is een eerbetoon aan deze mannen, die sneuvelden in de oorlog | Foto: ©House of Animals
We brengen de nacht door in Lviv, waar we ons veiligheidsteam ontmoeten. Een warm weerzien met de mannen waar we al vaker mee op pad zijn geweest. De instructie is strenger dan ooit. Blijf dicht bij elkaar, volg de aanwijzingen op en indien we ergens weg moeten: geen discussie en onmiddellijk de auto in. Dit zijn we gewend, maar toch. Ergens abrupt weg moeten en dieren en hun beschermers achterlaten is zo afschuwelijk moeilijk. Tijdens vorige reizen vroeg ik dan of het echt moest. Ja, dat moet.
De volgende dag gaat de wekker om 5 uur. We beginnen met interviews voor onder andere RTL Nieuws. Daarna is het een lange reis richting het oosten van Oekraïne, naar Dnipro. Het landschap is prachtig . Uitgestrekte natuur wisselt af met landbouwgronden en kleine dorpjes. Hoe dichter we het front naderen, des te meer ik voel dat we in een oorlogsland zijn. Meer wegblokkades met controlepunten om door te mogen rijden, haaientanden op kruispunten, kapotgeschoten gebouwen.
Overal zie ik honden | Foto (Oekraïne, mei 2024): ©House of Animals
We stoppen alleen om te tanken en snel wat eten te kopen. Overal zie ik honden. Ze zien er doorvoed uit en sommige hebben een tag in hun oor. Dan zijn ze gesteriliseerd en gevaccineerd. Ze zijn aanhankelijk en gewend aan mensen. Op de achterbank van de auto luister ik naar de Oekraïense strijdmuziek, die de beveiliging heeft opgezet. Hoe bizar ook, ik merk dat ik na dagen van stress tot rust kom tijdens deze autorit. Ik verheug mij erop om Olga, Lena, Yana, Tanja, Angel en al die andere fantastische dierenbeschermers weer te zien.
Een van de beveiligers zegt ‘kijk, als we hier naar rechts zouden gaan dan komen we uit in Mykolajiv!'. Ik voel letterlijk pijn in mijn hart. Daar bevindt zich City of Dogs, gerund door de allerliefste Ludmilla en Yulia. Op dit moment volgen de bombardementen elkaar daar continue op. We kunnen ze niet bezoeken, hoe graag we dat ook zouden willen. Ze hebben alle begrip, maar ik voel enorme weerstand als we verder rijden. Ludmilla en Yulia - die voor maar liefst 150 honden zorgen - zitten daar vast. Ze kunnen niet weg, want wie moet er dan voor de dieren zorgen?
Adoptiedieren Mukthar en de puppy’s ga ik dus niet kunnen knuffelen. Ook kan ik niet aan hun adoptieouders laten zien hoe het met ze gaat. Ik neem me voor alles op alles te zetten hen volgende keer wel te bezoeken. En House of Animals blijft ze helpen dankzij onze geweldige donateurs. Wil je City of Dogs een hart onder de riem steken? Adopteer dan alsjeblieft een van hun dieren.
Karen Soeters knuffelt een van de puppy's in The City of Dogs | Foto (december 2023): ©House of Animals
Laat in de nacht komen we eindelijk aan in ons hotel in Dnipro. Maar we hebben onze koffers nog niet neergezet of het luchtalarm gaat af. Meteen door naar de schuilkelder. Omdat ik weet dat ik daar toch niet kan slapen, gebruik ik de uren om te schrijven en de komende dag goed voor te bereiden. Spannend, want we openen het eerste noodhospitaal voor dieren in een oorlogsland! Ik hoop zo dat het alarm stil blijft overdag.
Botbreuken, wonden en kogels in hun lijfje | Foto: ©House of Animals
.
©Karen Soeters | House of Animals - dit artikel verscheen eerder op AnimalsToday.nl
